Επειδή
η ομοφυλοφιλία, κατά την ορθόδοξη πνευματική κληρονομιά, όπως
εκφράζεται στην Καινή Διαθήκη (Παύλος) και στη διδασκαλία των αγίων,
συνιστά πάθος, ο άνθρωπος που άρχισε τη ζωή
του ως ομοφυλόφιλος ή στράφηκε στην ομοφυλοφιλία κάποια στιγμή, όταν
προοδεύει στην αγιότητα καθαρίζοντας την καρδιά του από τα πάθη, παύει
να είναι ομοφυλόφιλος. Δεν έχουμε ομοφυλόφιλους αγίους. Αν υπήρχαν άγιοι ομοφυλόφιλοι που αγίασαν μέσω
της ομοφυλοφιλίας (όπως οι έγγαμοι άγιοι αγιάζονται μέσω του γάμου),
οι άγιοι Πατέρες δε θα το έκρυβαν, ούτε θα θεωρούσαν –μαζί με τον
απόστολο Παύλο– την ομοφυλοφιλία πάθος που χωρίζει τον άνθρωπο από το
Θεό, γιατί η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται να συντηρήσει τον κοινωνικό
ηθικισμό, αλλά αντίθετα γκρεμίζει τα ηθικά στερεότυπα (ταμπού) για να
θεραπεύσει τον άνθρωπο.