Δέν έτρωγε τίποτα, ούτε αυτός ούτε καί η κόρη του[*]. Κάποια βραδιά, σέ περίοδο νηστείας, ένας άγνωστος οδοιπόρος κτύπησε τήν πόρτα τής επισκοπής του. Ο Άγιος έσπευσε μέ προθυμία νά τού ανοίξει καί νά τόν υποδεχθεί. Τού πρόσφερε νερό νά ξεπλυθεί καί πήγε νά βρεί κάτι, γιά νά τού δώσει νά δειπνήσει. Κοίταξε παντού, μά τίποτα δέν βρήκε. Ούτε ψωμί δέν είχε. Στήν αμηχανία του ο Άγιος θυμήθηκε πώς σέ κάποια γωνιά βρισκόταν κρεμάμενο ένα κομμάτι διατηρημένο χοιρινό κρέας από τίς ημέρες τής κρεοφαγίας. Χωρίς νά χάσει καιρό, φώναξε τήν κόρη του νά ψήσει λίγο γιά τόν φιλοξενούμενό τους. Η κόρη ετοίμασε τό τραπέζι.
Έβαλε πάνω τό ψητό κρέας καί κάλεσαν τόν ξένο νά φάει. Ο ξένος, σάν είδε τό προσφερόμενο, αρνήθηκε νά τό δοκιμάσει λέγοντας:
— Δέσποτά μου, συγχώρεσε μέ. Νηστεύω. Είμαι χριστιανός.
– Ναί! παιδί μου, είπε ο Άγιος. Καί εγώ νηστεύω. Είμαι καί εγώ χριστιανός. Μά μία καί δέν έχουμε τίποτε άλλο στό σπίτι καί εσύ πρέπει νά τονωθείς ύστερα από τήν τόση οδοιπορία, θά φάς από αυτό πού βρίσκεται. Νά! εγώ καταλύω πρώτος τή νηστεία. Φάγε, παιδί μου, νά τονωθείς.
Καί ο Άγιος, γιά νά ενθαρρύνει τόν ξένο, έφαγε καί έδωσε καί σ’ εκείνον λέγοντάς του. «Πάντα καθαρά τοίς καθαροίς, ο θείος απεφήνατο Λόγος». Τήν άλλη μέρα φυσικά συνέχισε καί πάλι τή νηστεία του. Τό περιστατικό αυτό δείχνει τήν πλατιά αντίληψη τού Αγίου γιά τή νηστεία, πού είναι καί η μόνη ορθή. «Τό Σάββατον εγένετο διά τόν άνθρωπον ούχ ο άνθρωπος διά τό Σάββατον». (Μάρκ. β’ 27).
* Όταν ο Άγιός ήταν νέος, κατόπιν πιέσεως τών γονιών του δημιούργησε οικογένεια. Δυστυχώς όμως πολύ νωρίς έχασε τήν προσφιλή του σύντροφο. Τήν κάλεσε ο Κύριος κοντά του. Έτσι ο Σπυρίδων έμεινε μόνος μέ συντροφιά τήν χαριτωμένη κόρη του, τήν Ειρήνη.
Πηγές:
[1] Απόσπασμα από το βίο του Αγίου Σπυρίδωνος στο synaxarion.gr
[2] Εικόνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου